ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΙΚΙΝΓΚΣ

                    Όταν η Δημοκρατία γίνεται ισχυρότερη απο την οικονομία...

«Ο Θεός να ευλογεί την Ισλανδία!», δήλωνε στις 6 Οκτωβρίου του 2008, σε διάγγελμά του προς τον ισλανδικό λαό, ο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος του δεξιού Κόμματος της Ανεξαρτησίας, Γκέιρ Χάαρντε. Η ελεύθερη αγoρά είχε πια σταματήσει να δίνει την ευλογία της και το νεοφιλελεύθερο οικονομικό θαύμα της νησιωτικής χώρας είχε αποδειχθεί ένα ισλανδικό παραμύθι. Οι τρεις τράπεζες της χώρας πτώχευσαν και σα να βρυχήθηκε το ρήγμα πάνω στο οποίο βρίσκεται η Ισλανδία, η οικονομία της κατέρρευσε. Πώς, όμως, μια χώρα, «η καλύτερη για να ζεις» σύμφωνα με τον ΟΗΕ το 2007, έφτασε μόλις ένα χρόνο μετά στο χείλος της καταστροφής;

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ «ΙΣΛΑΝΔΙΚΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ»
«Στις αρχές του 1990 ένα καινούργιο νεοφιλελεύθερο κόμμα ανέβηκε στην εξουσία, φέρνοντας ένα νέο τρόπο πολιτικής σκέψης», μας λέει ο καθηγητής των πολιτικών επιστημών Έιρικουρ Μπέργκμαν. Η συνταγή ήταν γνωστή: Ιδιωτικοποιήσεις, μείωση του φορολογικού συντελεστή για τις επιχειρήσεις, πλήρης απελευθέρωση  της αγοράς, αδύναμα αντανακλαστικά των ελεγκτικών μηχανισμών και άφθονο πλαστικό χρήμα και δάνεια για τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. «Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα εδώ έδωσε ώθηση σε αυτή την ανάπτυξη. Οι τράπεζες επεκτάθηκαν στο εξωτερικό, κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ολλανδία και διευρύνθηκαν. Τελικά, το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας υπερέβη κατά  10 φορές το μέγεθος της οικονομίας. Δηλαδή οι τράπεζες είχαν πλούτο 10 φορές μεγαλύτερο από τον πλούτο της ίδιας της χώρας», επισημαίνει ο κ. Μπέργκμαν.

Η ΣΚΛΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ
Όμως η ευδαιμονία δεν κράτησε για πολύ. Η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008  επηρέασε άμεσα τις ισλανδικές τράπεζες. Η διατραπεζική αγoρά πάγωσε καθώς άρχισε να επικρατεί δυσπιστία. Οι τράπεζες κοιτούσαν να κλείσουν τα ανοίγματά τους και να μαζέψουν ρευστό.  Οι αγορές ζητούσαν πίσω τα χρήματα που είχαν δανείσει, όπως και οι ξένοι καταθέτες από την Ολλανδία και την Αγγλία. Οι ισλανδικές τράπεζες αδυνατούσαν να ανταποκριθούν και η Κεντρική tράπεζα της Ισλανδίας ήταν αδύνατο να τους δανείσει τόσα χρήματα, καθώς ήταν υπεραναπτυγμένες. Η κατάρρευσή τους ήταν αναπόφευκτη.

ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΞΕΝΟΔΟΧΟ
Tο πρώτο πράγμα που έκανε η νέα κυβέρνηση ήταν να διαπραγματευτεί με την αγγλική και την ολλανδική κυβέρνηση, που πίεζαν για την εξόφληση των πολιτών τους. Ήρθαν σε συμφωνία, η οποία πέρασε από το ισλανδικό κοινοβούλιο και προέβλεπε να πληρώσει ο λαός την ζημιά που ιδιωτικές εταιρείες, οι τράπεζες δηλαδή, είχαν δημιουργήσει. Η απόφαση του κοινοβουλίου πήγε στον Πρόεδρο της χώρας για επικύρωση, ο οποίος όμως κάτω και από την πίεση της κοινωνικής βάσης, αρνήθηκε να την υπογράψει και κάλεσε σε δημοψήφισμα.

Η απόφασή του Προέδρου έκανε έξαλλη τη διεθνή οικονομική κοινότητα και κατακρίθηκε από εχθρούς και φίλους ως λαϊκιστική και αδιέξοδη. Άνθρωποι της ευρωζώνης απείλησαν ότι η Ισλανδία θα μετατραπεί σε «Κούβα του Βορρά», θα απομονωθεί, θα γίνει κράτος - παρίας. Ωστόσο η απόφαση του κ. Γκρίμσον ήταν αμετάκλητη. Και τον Μάρτιο του 2010, ο ισλανδικός λαός με το συντριπτικό ποσοστό του 93%, αρνήθηκε μέσω του δημοψηφίσματος να πάρει στις πλάτες του τα χρέη των τραπεζών.

"Φτάνεις σε αυτά τα σταυροδρόμια, όπου από τη μια πλευρά είναι οι απαιτήσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών και από την άλλη είναι η δημοκρατική βούληση του κόσμου. Μπροστά σε με μια τέτοια επιλογή, η απάντησή μου ήταν και είναι ξεκάθαρη: Η δημοκρατική βούληση του κόσμου πρέπει να επικρατήσει!» επισημαίνει με νόημα ο Ισλανδός Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Θορυβημένοι Άγγλοι και Ολλανδοί από το ηχηρό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κάλεσαν την Ισλανδική κυβέρνηση προκειμένου να ξανασυζητήσουν το θέμα. Τους προσέφεραν καλύτερους όρους από την προηγούμενη φορά. Ωστόσο και πάλι ο Πρόεδρος έδειξε την κάλπη του δημοψηφίσματος. Και πάλι το αποτέλεσμα ήταν "Όχι".
"Ποια είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον πολιτισμό;" διερωτάται ο κ. Γκρίμσον. "Δεν είναι η οικονομία των αγορών. Είναι η δημοκρατία, η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον κόσμο. Υπάρχουν χώρες σήμερα που έχουν πολύ δυνατές οικονομίες, αλλά πολύ λίγη δημοκρατία".


Αναλυτικά η περιγραφή του ντοκιμαντέρ εδώ